Her biri farklı hikâyeler anlatan eserlerde, enstrümanlar da sıklıkla değişti, orkestra ritmin öne çıktığı devasa bir hikâye anlatıcısına dönüştü. Tumkul, güiro ve caracol (deniz kabuğu kornosu) gibi Latin müziğine özgü vurmalı çalgılar, kalbimizin tam tamlarına eşlik etti. La Noche de Los Mayas’ın “Noche de Yucatán” bölümünde nefesler tutuldu. (Kendimi bir kabile ritüelinde gibi hissettiğim bu bölümde gerçek bir Maya melodisi kullanılmış.) Bir kiliseye ithafen bestelenmiş Santa Cruz de Pacairigua’daki kilise çanları, üflemeli ve yaylılarla genişleyen katmanlı akış, orkestranın farklı eserler arasında “dans ederek” süzülüşü, her iki orkestra şefi nin de eserleri notalardan değil ezberden, kalp kavrayışıyla, “by heart” yönetmesi… Ve Venezuelalıların “bizim gerçek milli marşımız” dedikleri, 3. encore parçası Alma Llanera’yı sözleriyle eşlik ederek çalan müzisyenler, sihirli bir etkiyle hafızamdaki yerlerini aldılar.